Ik ben Douwe Ekema en ben geboren in Leeuwarden op 7 april 1973. Ik ben naar Buitenpost verhuisd toen ik ongeveer een half jaar was. Ik heb nog twee broers en een zus. We waren dus thuis met ons zessen.
We zijn Hervormd opgevoed en hadden altijd veel vrijheid van onze ouders om dingen te ondernemen. Ik zelf was altijd heel veel op pad. Altijd was ik te vinden bij een buurman die veehandelaar was. Ik ging altijd met hem mee om te werken op het land en het vee te verzorgen.
Ook had ik daar een crossmotor staan en mocht hiermee graag lekker scheuren in de landen.
Ik heb drie jaar LTS gedaan maar had nooit zin om te leren, was veel aan het spijbelen en altijd te vinden bij Geert de veehandelaar. Ik mocht altijd graag sleutelen aan oude brommers en motors en deed ook veel met de trekker op het land. Ook ging ik geregeld naar het dorpscafé om stevig te drinken en een gokje te wagen achter de gokkast.
Toen ik 16 werd ben ik gaan werken in de schelpenisolatie en heb afstand genomen van het werken met vee en op het land. In datzelfde jaar heb ik Tjitske ontmoet, met wie ik nu inmiddels ben getrouwd. Ook kreeg mijn moeder, in deze periode, te horen dat ze borst en lymfklierkanker had en dit vond ik zeer moeilijk. Ik was in deze tijd elke avond wel tot 24:00 uur in het café en moest dan 05:00 uur in de ochtend weer op. Mijn moeder is gelukkig weer helemaal daarvan hersteld en het leven ging verder. Tjitske werkte destijds in de snackbar, achter het café.
We dachten eigenlijk niet veel na over de toekomst. Mijn slogan was altijd: ‘ik leef vandaag en maak er maar weer wat van. Lang leve de lol.’ Toch waren er veel frustraties tussen ons, want Tjitske werkte achter in de snackbar, terwijl ik voor, op tien meter afstand, alle geld weer verzoop en vergokte.
Kortom: Ik dacht helemaal niet na over later of zoiets. Geld verdienen en weer uitgeven. Zo ging het wat. Later zijn we getrouwd en hebben we twee lieve dochters gekregen. We kregen ook een nieuwe hobby.
Wij hadden namelijk een Amerikaanse Pick up truck en kwamen in contact met de NSCC club (USA car club). We werden hier lid van. We gingen daarna ook veel naar ‘USA car shows’ weekenden. We gingen met de caravan door heel Nederland. Op zo’n weekend genoten we van het gezellig samenzijn en auto`s bekijken, maar vooral van het vele feesten. Met dit laatste deed vooral ik graag mee, wat tot gevolg had dat ik veel ziek was, gedurende de dagen die erop volgde. Ik deed ook dingen waar ik me de volgende dag nogal eens voor schaamde.
Ik was dus vooral niet met God of geloof of zoiets bezig en als er iemand over begon, dan had ik altijd wel een antwoord klaar. Iets in de trant van: ‘Vroeger zopen ze toch ook, dus kom nou niet met regels aan.’
De dingen waar ik me mee bezig hield waren vooral: veel drinken, roken, flirten met andere vrouwen en ook wel eens het bezoeken van een striptease-act op een autoshow en het zelf ook nog doen als de drank in de man was.
Al deze dingen had ons huwelijk gemakkelijk kapot kunnen maken, maar gelukkig is dit niet gebeurd. Ook hadden we wel gezellige momenten als gezin en konden we van elkaar genieten. Op zondag even naar Lauwersoog voor een visje, bakje koffie of iets anders. Maar we leefden destijds heel anders dan nu. We leefden ook veel bij elkaar langs, wat we toen niet eens in de gaten hadden. Door onze leefsituatie had ik zelf niet door dat mijn vrouw Tjitske een verlangen had naar meer van God. Dit kwam ook nooit ter sprake, zelfs niet toen we gingen trouwen. Ja, we wilden wel graag ons huwelijk laten inzegenen, maar dit deden we vooral vanuit de traditie. Nu ben ik blij dat we dat toen gedaan hebben. Tjitske ging nog wel eens naar een Bijbelstudie en het geloof heeft haar nooit echt losgelaten. Maar ze miste hierin de echtheid.
Het was in 2003 dat mijn vrouw Tjitske naar een gastendienst ging in de Filadelfia gemeente in Zwaagwesteinde. Daar heeft zij toen een keuze gemaakt voor Jezus. Ze besloot om Hem te gaan volgen. Die avond heeft ze ook met een zuster gebeden voor mijn situatie.
Ze kwam die avond thuis en ik wist niet eens waar ze was geweest. Zoals al eerder gezegd, leefden we echt langs elkaar heen. Toen vertelde ze mij dat ze tot geloof was gekomen en dat ze zich wilde laten dopen. Mijn antwoord daarop was heel simpel: ‘Mooi voor jou, maar niet voor mij. Want ik ben als baby al gedoopt en daarmee uit.’
Tjitske gaf daarop geen antwoord en is toen naar boven gegaan. Op de tafel liet ze een boekje achter over ‘doop’. Puur uit nieuwsgierigheid opende ik het boekje en begon er in te lezen. De eerste tekst die ik tegenkwam was uit Handelingen 2, vers 38:
‘U moet zich bekeren tot God en u laten dopen in de naam van Jezus Christus, want dan worden uw zonden vergeven.’
Het was op dat moment net of God tegen me zei: ‘Jongen, als baby kon je je nog niet bekeren.’ Vervolgens heb ik een Bijbel opgezocht, die nog ergens in de kast stond, en alle teksten opgezocht om te zien of hetgene ik las in dat boekje, over de doop, ook echt in de Bijbel terug te vinden was. Daarna kwam ik nog enkele teksten tegen, waardoor ik steeds meer de drang kreeg om verder te zoeken.
Ongeveer een kwartier nadat ze naar boven was gegaan, kwam Tjitske weer naar beneden. Ze schrok van wat ik toen tegen haar zei: ‘Tjitske, ik wil graag met je mee en me bekeren en me samen met jou laten dopen.’
Nou, je snapt wel dat ze enorm verbaasd was en ze bleef zich maar afvragen hoe dit nou mogelijk was in slechts vijftien minuten. Een kwartier eerder moest ik nog niets van het geloof hebben!
Na een zoektocht in de Bijbel kreeg ik ook nog een tekst voor de kinderen: Marcus 10: 13-16.
13 De mensen probeerden kinderen bij hem te brengen om ze door hem te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. 14 Toen Jezus dat zag, wond hij zich erover op en zei tegen hen: ‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. 15 Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ 16 Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen.
Enige tijd daarna hebben we een gesprek gehad met de voorganger en zijn we in 2003 allebei gedoopt door onderdompeling. Onze dochters zijn opgedragen en gezegend in dezelfde dienst. Ja, en toen begon het leven met God pas echt. We mochten de liefde van Jezus ervaren in ons leven en kregen steeds meer honger naar het Woord van God.
We gingen heel veel naar diensten. Soms wel twee tot drie keer per weekend. En in deze diensten werden we erg aangesproken door het Woord van God. Onreine zonden uit het verleden kwamen naar boven en als we dan thuiskwamen na de dienst gingen we altijd met ons tweeën knielen om samen vergeving te vragen in de naam van Jezus.
Door deze honger naar meer van God kwam er steeds meer ruimte in ons leven om meer liefde van Jezus uit te stralen naar de mensen om ons heen. Maar ook de relatie tussen ons, als echtpaar, is veel beter geworden. We leven niet langer meer in een eigen wereldje, maar doen veel meer samen. En er is nu interesse voor elkaar.
We hebben veel opgeruimd in ons huis zoals negatieve CD`s en DVD`s, boeken, alternatieve geneesmiddelen, enzovoorts. Ook kregen we het verlangen om de mensen om ons heen iets van de liefde van Jezus te vertellen. We hebben ons getuigenis zo snel mogelijk in de dorpskrant laten zetten, welke huis aan huis werd bezorgd.
Op de autoshows werden we, ondanks de verandering, gewoon geaccepteerd. Dit gold ook voor onze familie. Wel waren verschillende mensen nieuwsgierig en we konden er dan ook meteen iets over vertellen. Dit vond ik prachtig. Maar zo nu en dan werd ik op de autoshows ook wel eens tot bedaren gebracht. Dan zeiden ze: ‘Rustig aan, jongen. Je wilt het ons wel door de strot duwen.’ Ja, ook hierin moest ik een weg vinden om goed met mijn enthousiasme om te gaan.
We zijn nu inmiddels al vele jaren verder en ik ben nog steeds dol enthousiast over de Here Jezus. Onze kinderen geloven ook en zijn genezen van astma op een conferentie, waar we op een bijzondere manier heen geleid zijn.
Laten we beginnen met onze oudste dochter: Annefrouk.
Annefrouk had al jaren last van Astma en moest daarvoor ook regelmatig medicijnen gebruiken. Totdat de Here Jezus haar totaal genas op de conferentie: ‘Heaven on Earth’ in 2008. Dit is wat daar aan vooraf ging:
Ik kwam enkele jaren geleden voor mijn werk bij een gezin thuis. Het gesprek duurde even en het gesprek ging op een gegeven moment over het geloof. De vrouw des huizes merkte mijn enthousiasme op, waarop ze tegen mij zei: ‘Jij bent wel een persoon om met Mattheus van der Steen op te trekken. Dan kun je je verder ontwikkelen in je enthousiasme.’ We hebben nog even gepraat en ik dacht: ‘Ja, het zal wel, maar ik ken deze man niet eens. Maar daarmee was het verhaal nog niet afgelopen.
Er ging een tijdje overheen en gedurende die periode, mochten we meewerken aan een tentcampagne van Bert Bruinekreeft. Van hem hoorden we dat er, in zijn bedrijf in Barneveld, een conferentie van Stichting TRIN, waar Mattheüs van der Steen één van de voormannen is, kwam. Nou hadden wij net, gedurende diezelfde data, een vakantie gepland in Voorthuizen, op camping ‘Het beloofde land’. Toeval? Nee!
Dit werd dus onze eerste ontmoeting met Trin en met Mattheüs. Het was voor ons wel een beetje wennen. Maar we gingen hier twee keer naar toe, wat we als goed ervaren hebben. Toen de vakantie afgelopen was, hebben we via de streaming op de site van deze organisatie, hun bezigheden gevolgd. Zo hoorden wij dat de conferentie in Rotterdam er aan zat te komen.
Wat ons zeer aansprak was het stukje wat geschreven stond voor de kinderen en het programma voor de kinderen. Het was net alsof God zei: ‘Douwe, doe het voor de kinderen.’
De onderwerpen van deze conferentie waren: ‘Wie is God’, ‘Wie is Jezus’, ‘Wie is de Heilige geest’ en ‘Vrijzetten van de gaven van de Heilige Geest’. Ook lazen we dat er een belangrijke, maar ook moeilijke tijd voor de kinderen aan zat te komen.
Dit was voor ons de doorslag en we zijn, samen met een vriendin en haar gezin, dan ook met de caravan naar Rotterdam gereden. We kregen, zonder te boeken, een geweldig plekje op de stadscamping in Rotterdam op ongeveer acht kilometer van de Ahoy. We werden tijdens dit weekend ontzettend gezegend. Vooral via de kinderen, omdat ze zo ontzettend veel aan de kinderdiensten hebben gehad. De ene keer kwamen ze huilend, na afloop, bij ons,omdat ze waren aangesproken dat ze nog hier en daar aan karakter moesten werken. En een andere keer waren ze zo aangeraakt door Gods geest, dat ze bijna niet meer op hun voeten konden blijven staan. Toen werd onze oudste dochter ook nog genezen van astma en ze heeft daar nog van mogen getuigen.
Onze beide dochters hadden last van astma. Annefrouk wat meer dan Janine, maar achteraf, na de conferentie thuis gekomen, mochten we met vreugde bekennen dat onze jongste dochter Janine er ook nooit meer last van heeft gehad. PRIJS DE HEER.
Het is een heel verhaal, maar ik vind het heel bijzonder dat we via verschillende personen toch hierheen werden geleid. We mochten alle dagen aanwezig zijn op de conferentie en ik heb zelf nog een paar avonden mee mogen helpen.
Als een soort hemelse bonus, kreeg ik de laatste dag, maandag, ook nog plotseling vrij van mijn werk. Zo konden we, geheel onverwachts dus, de laatste dag van de conferentie ook nog meemaken. Deze dag was voor ons een wake up call. De dag was helemaal ingevuld met als doel de Heer te aanbidden en te zoeken. Maar ook om voor ons land, vrienden en wat er maar in onze gedachten kwam te bidden. Ook deze dag was zeer bijzonder en we mochten echt de aanwezigheid van God ervaren.
Na deze conferentie hebben mijn vrouw en ik ook nog een cursus mogen doen: ‘Destiny for Life’. Deze cursus hebben wij als heel goed ervaren. We kwamen er een beetje achter wat onze gaven en talenten zijn en samen met mensen van Trin werd er voor ons gebeden.
Ook mochten we een tekening van onze persoonlijke droom maken. Die tekening, die droom, is inmiddels werkelijkheid geworden, evenals twee van de uitspraken die daar over ons werden gedaan.
Eén daarvan is dat mijn vrouw naar India is geweest van veertien tot en met vierentwintig februari 2009. Samen met zeventig andere Nederlanders heeft ze vele mensen mogen bemoedigen met de liefde van Jezus. Veel rijst en kleding hebben ze kunnen uitdelen, maar ook aangepaste fietsen voor gehandicapten. Ze hebben schooluniformen mogen geven aan de kinderen en met de kinderen geknuffeld. Ook zijn er vier avond-crusades gehouden. Dat is een muziekfestival met een oproep om Jezus te volgen. In totaal zijn meer dan honderdduizend mensen tot geloof gekomen. Verdere foto`s en filmpjes zijn, buiten deze website, ook te zien op www.trin.nl.
En het tweede verlangen van ons was en is om onze vrienden op de ‘USA car shows’ weekenden en om ons heen iets van Jezus liefde te laten zien en beschikbaar te zijn voor vragen omtrent het geloof.
De website ‘Cruising for Jesus heeft dan ook alles te maken met de cursus die we bij TRIN hebben gedaan. Ik wilde altijd al graag mijn geloof delen met anderen, maar via bijzondere wegen is er nu een website gekomen. We hebben ook een mooie vlag en uitdeelkaarten en we staan geregeld met een stand met info-materiaal op de autoshows.
We willen graag ook met meer mensen, die in het bezit zijn van een bijzondere auto, op USA Car meetings ontmoeten. We willen ook rondritten organiseren voor mensen die niet altijd meer naar buiten kunnen om gezondheidsredenen. Dus bent u in het bezit van een Amerikaanse auto en wilt u ook graag op deze manier proberen om mensen van Jezus liefde iets te laten ervaren, mail ons dan.
Buiten de zegeningen in onze eigen gemeente, waar we veel geleerd hebben en veel taken mogen verrichten, zijn we ook door Trin zeer gegroeid in geloof en mochten we veel van Gods liefde zien. Het bijzondere is dat God mensen op je pad stuurt die je helpen en begeleiden om nog meer te groeien in geloof.
Ja, en dan de toekomst. Ik zou niet weten hoe die er uit gaat zien. Eén ding weet ik wel: ons leven is er heel anders uit gaan zien en we staan nu heel anders in het leven. We mogen zeker weten dat God een plaatsje voor ons heeft in de hemel en dat is zo`n geweldige gedachte . We mogen weten dat ziekte noch dood noch iets anders ons kan scheiden van de liefde van God. En eens zullen we bij Jezus zijn en is er geen ziekte, pijn en andere rotzooi meer. Dan zullen we zijn in ZIJN Heerlijkheid en daar verlang ik naar. Zijn wederkomst zal niet lang meer duren en tot die tijd zoek ik naar Zijn aanwezigheid en probeer ik Zijn stem te verstaan in de dingen die we mogen ondernemen om Zijn liefde uit te dragen.
En tot die dag gaan we lekker verder en is er veel samenwerking met andere gemeenten en stichtingen. We gaan veel ontmoetingsdiensten houden, waar mensen de mogelijkheid krijgen om Jezus te leren kennen. Daar kunnen ze komen voor gebed om genezing of voor andere zaken. Ook proberen we elk jaar, zolang dit mogelijk is, meerdere autoshows gaan bezoeken. Daar willen we getuigen, als daar ruimte voor is. Ook hebben we het streven om met de opbrengsten wezen en weduwen te sponsoren of andere dingen die op ons pad komen.